Pracujesz w Norwegii? Mimo to, może Cię obowiązywać złożenie zeznania podatkowego PIT w Polsce. Zasady z tym związane reguluje umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Norwegią. Dowiedz się, jakie są najważniejsze reguły i w jaki sposób poprawnie rozliczyć swoje podatki.
Kogo obowiązuje umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Norwegią?
Podwójne opodatkowanie to temat, który interesuje przede wszystkim osoby osiągające dochody za granicą. W kontekście umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Norwegią mowa zarówno o Polakach, którzy pracują w Norwegii, jak i o Norwegach, którzy osiągają dochody w Polsce.
W takich sytuacjach pojawia się pytanie: gdzie należy odprowadzać podatek: w Polsce czy w Norwegii? Nie ma na nie jednej, jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ wszystko zależy od konkretnego kontekstu prawnego. Mimo to umowa z Norwegią o unikaniu podwójnego opodatkowania sprawia, że bez względu na to, gdzie masz rezydencję podatkową, nie musisz dwukrotnie uiszczać opłat na rzecz urzędu skarbowego od tych samych dochodów.
Warto jednak wiedzieć, że zwłaszcza po zmianach w prawie podatkowym w Polsce, a dokładniej po zniesieniu tzw. ulgi abolicyjnej może się pojawić konieczność wniesienia dodatkowej opłaty od norweskich dochodów w krajowym urzędzie skarbowym.
Sprawdź także: Podwójne opodatkowanie – najczęściej zadawane pytania
Unikanie podwójnego opodatkowania z Norwegii – jak wyglądają zasady?
Zgodnie z regulacjami międzynarodowymi obowiązującymi m.in. Polaków pracujących w Norwegii, ale także osoby zarabiające w innych krajach:
- dochody z każdego kraju należy rozliczyć w państwach, w których zostały one osiągnięte,
- cały dochód osiągnięty w roku podatkowym należy wykazać wyłącznie w kraju, którego jest się rezydentem podatkowym.
Co to oznacza w praktyce? Tyle, że jeśli jesteś polskim rezydentem podatkowym, ale osiągnąłeś zarobki w Norwegii, musisz złożyć rozliczenie podatkowe zarówno w tym kraju skandynawskim, jak i w Polsce.
Nie oznacza to jednak, że w obu krajach trzeba odprowadzić podatek od takich przychodów. Jeszcze do 2020 roku w Polsce obowiązywała pełna abolicja, co oznaczało, że od zagranicznych zarobków w kraju nie płaciło się w ogóle podatku. Trzeba je tylko było uwzględnić w rozliczeniu rocznym – tak, aby zachować pełną transparentność.
Obecnie sytuacja uległa zmianie. Jeżeli jesteś polskim rezydentem podatkowym, od dochodów uzyskanych w Norwegii możesz zapłacić w Polsce podatek. Dokładniej chodzi o dopłacenie ewentualnej różnicy, jeżeli okazałoby się, że z tytułu osiągnięcia konkretnego dochodu musiałbyś w Polsce zapłacić fiskusowi więcej niż w Norwegii.
Jak określić swoją rezydenturę podatkową?
To, czy obowiązują Cię zasady, które zawiera umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Norwegią, zależy od tego, gdzie masz rezydenturę podatkową. Jeśli bowiem na przykład osiągasz przychody wyłącznie w Norwegii i Twoja rezydentura podatkowa jest właśnie tam – wówczas nie musisz składać rozliczenia rocznego w Polsce. Pytanie jednak, w jakiej sytuacji tak może być?
Zasady są ściśle określone w artykule 4 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu – bo tak oficjalnie nazywa się ta umowa. Co mówią przepisy?
- Za kraj rezydencji podatkowej uznaje się te, który jest stałym miejscem zamieszkania podatnika. Jeśli mieszka on w obu tych państwach, rezydentura podatkowa obowiązuje w państwie, z którym „ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych)”.
- Jeżeli nie ma możliwości ustalenia, który kraj jest ośrodkiem interesów życiowych, uznaje się, że rezydentura podatkowa ma miejsce w państwie, w którym stale się przebywa.
- Jeżeli podatnik stale przebywa w obu państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich (bo np. pracuje zdalnie), czynnikiem decydującym jest obywatelstwo.
W innych sytuacjach rozstrzygnięcia rezydentury podatkowej dokonuje się indywidualnie.
Jak jednak w praktyce podchodzi się do kwestii rezydentury podatkowej? Przy jej określaniu, zwraca się uwagę na to:
- ile dni w ciągu roku podatnik przebywa w danym kraju – na rezydenturę wskazuje pobyt przekraczający 183 dni w ciągu roku,
- gdzie mieszka rodzina podatnika – tzn. jego współmałżonek oraz dzieci – często w sytuacji, gdy podatnik pracuje w Norwegii, ale ma rodzinę w Polsce, to Polskę uznaje się za jego centrum interesów życiowych, a zatem kraj rezydentury podatkowej,
- gdzie osiągane są wyższe dochody – w Polsce czy w Norwegii,
- czy w którymś z krajów podatnik ma np. mieszkanie własnościowe lub zobowiązania kredytowe.
Nie jesteś pewien, gdzie jest Twoja rezydentura podatkowa, a co za tym idzie – gdzie i w jakim zakresie składać zeznanie do urzędu skarbowego? Jeśli tak, skontaktuj się z nami. Pomożemy Ci się rozliczyć zgodnie z prawem i dokonać wszystkich należnych odliczeń od podatku.
